Urodził się 1 kwietnia 1920 roku w Sierpcu. Studia rozpoczął w 1937 r. w  Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, w 1938 r. przeniósł się na Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. W kampanii wrześniowej walczył w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Do listopada 1940 w niewoli w obozie jenieckim Stalag 1a

W latach 1941-1942 pracował jako  robotnik rolny w okolicach Sierpca. W 1943 wywieziony na roboty przymusowe do Prus Wschodnich. W styczniu 1945 trafił do łagru, po zwolnieniu w październiku tego roku wrócił do Polski i osiedlił się w Gdańsku. Podjął studia na Politechnice Gdańskiej (1946-1949) uzyskując dyplom magistra inżyniera budownictwa lądowego. W 1948 roku zatrudniony jako asystent, następnie adiunkt, zastępca profesora, starszy wykładowca, następnie powołany został na stanowisko docenta.

W latach 1954-1960 Prodziekan i Dziekan Wydziału Budownictwa. Od 1962 do 1967 pełnomocnik rektora Politechniki Gdańskiej ds. młodzieży. W 1967 r. Minister Oświaty i Szkolnictwa Wyższego powłał go na pełnomocnika ds. organizacji Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. Pełnił funkcję jej rektora do 1978 roku. 

Od 1979 do 1981 dyrektor Kombinatu Budownictwa Ogólnego w Słupsku, w 1982 roku powrócił na koszalińską uczelnię; był m.in dziekanem i prodziekanem Wydziału Inźynierii Lądowej i Sanitarnej 

Projektował i realizował wiele obiektów, np. kierował budową stalowego wiaduktu w Gdynii, sporządził projekt konstrukcyjny banku w Gdańsku i chłodni w Kołobrzegu, opracowywał dokumentację techniczną odbudowy hanagarów koło Malborka i hal przemysłowych w Elblągu. Specjalista, konsultant i weryfikator w zakresie konstrukcji w biurach projektów w Gdańsku. 
Zmarł 3 marca 2003 roku. Pochowany na cmentarzu w Sopocie.

Na podstawie: "Poltechnika Koszalińska 1968-1999. Przeszłość - teraźniejszość - perspektywy" Bogusław Polak, Koszalin, 1999, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej

Przyszedł na świat w 1929 r. w Bruszkowie (woj. bydgoskie). Na początku lat 40. wraz z całą rodziną wysiedlony do Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1950-1956  roku studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. Tam też został zatrudniony na stanowisku asystenta, starszego asystenta, a w 1964, po uzyskaniu tytułu doktora nauk technicznych – adiunkta.

Wraz z doc. Jerzym Smoleńskim współorganizował Wyższą Szkołę Inżynierską w Koszalinie. Na koszalińskiej uczelni stworzył Katedrę Mechaniki Budowli, uczestniczył w tworzeniu Międzyzakładowego Laboratorium Wytrzymałości i Konstrukcji Budowlanych i Ośrodka Elektronicznej Techniki Obliczeniowej. W lipcu 1978 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 r. profesora zwyczajnego. 

W latach 1978-1981 rektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. W latach 1990-1996 był dziekanem Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska. Zaprojektował innowacyjny i unikalny dach Amifteatru w Koszalinie. Był autorem projektów zadaszeń sztucznego lodowiska w Bydgoszczy, modernizacji tekstylnego przykrycia amfiteatru w Połczynie Zdroju oraz przykrycia Wodnego Centrum Rekreacyno-Sportowego w Gryfinie.

Zmarł 30 stycznia 2021 roku w Koszalinie. 

Na podstawie: "Poltechnika Koszalińska 1968-1999. Przeszłość - teraźniejszość - perspektywy" Bogusław Polak, Koszalin, 1999, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej

Urodził się w 1943 roku w Kołtobance na Syberii, dokąd władze sowieckie zesłały jego rodzinę. Po wojnie zamieszkał z rodziną w Ełku, następnie od 1956 r. we Wrocławiu. W latach 1963-1969 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. Tam również rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną, a w 1972 doktoryzował się.

Od 1975 roku związany z Wyższą Szkołą Inżynierską w Koszalinie. W 1980 roku habilitował się, w 1986 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, zaś w 1991 nominację na profesora zwyczajnego. 

Zgromadzenie wyborcze WSInż. w 1981 r. wybrało go rektorem. Był pierwszym, który pełnił tę funkcję z wyboru i wówczas najmłodszym rektorem w Polsce. W roku 1984 uzyskał reelekcję. Od 1988 kierował Zakładem Sprzętu i Technologii Niekonwencjonalnych, przeorganizowanym w 1996 r. w Katedrę Inżynierii Mechanicznej. Od 2008 kierował Centrum Niekonwencjonalnych Technologii Strumieniowych.

Jego zainteresowania naukowe koncentrują  się głównie wokół szeroko pojętej teorii skrawania ściernego, właściwości skrawnych ziaren i narzędzi ściernych. Drugi obszar jego zainteresowań to zagadnienia erozji hydrostrumieniowej.

Na podstawie: "Poltechnika Koszalińska 1968-1999. Przeszłość - teraźniejszość - perspektywy" Bogusław Polak, Koszalin, 1999, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej

Urodził się w 1938 r. w Radomiu. W 1963 r. ukończył Politechnikę Warszawską. W 1969 roku uzyskał tytuł doktora na macierzystej uczelni, a w 1970 roku związał się z Wyższą Szkołą Inżynierską w Koszalinie. 

W latach 1971-1974 był prodziekanem ds. nauczania i wychowania na Wydziale Budownictwa Lądowego. Od 1975 do 1978 pełnił funkcję prorektora ds. nauczania i wychowania, a od 1978 do 1981 prorektora ds. nauki i współpracy z przemysłem. W 1981 r. habilitował się na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. W 1985 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. W 1991 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego.

W 1987 wybrany został rektorem WSInż. W 1990 roku uzyskał reelekcję. W latach 1996-2002 był dziekanem Wydziału Budownictwa. 

Specjalizował się m.in. w zagadnieniach teorii betonu i żelbetu, a także zastosowaniu do konstrukcji betonowych i żelbetonowych i sprężonych betonów z kruszyw lekkich.

Zmarł 7 stycznia 2007 roku. 

Na podstawie: "Poltechnika Koszalińska 1968-1999. Przeszłość - teraźniejszość - perspektywy" Bogusław Polak, Koszalin, 1999, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej

Urodził się w 1945 roku w Zduńskiej Woli. W 1970 roku z wyróżnieniem ukończył Politechnikę Łódzką. W 1974 roku uzyskał stopień doktora w Instytucie Budowy Maszyn i Automatyzacji Politechniki Wrocławskiej. Habilitował się w 1978 roku na tej samej uczelni. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1989 roku. W 1991 został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Koszalinie.

W latach 1978-1981 był prorektorem ds. kształcenia, a od 1982 roku przez dwie kadencje dziekanem Wydziału Mechanicznego. Od 1988 do 1993 prorektor ds. nauki. W latach 1993-1999 piastował stanowisko rektora. W tym czasie, w 1996 roku, uczelnia przekształciła się w Politechnikę. Od 1999 do 2005 był ponownie dziekanem Wydziału Mechanicznego.

Jest autorem i współautorem ponad 80 patentów i zgłoszeń patentowych. Większość opatentowanych rozwiązań zostało wykorzystanych w budowie narzędzi, napędów i przekładni oraz zautomatyzowanych urządzeń technologicznych w licznych wdrożeniach przemysłowych. 

Doktor honoris causa Politechniki Poznańskiej (2015) i Politechniki Koszalińskiej (2017).

Przyszedł na świat w 1952 roku w Koszalinie. W 1976 roku ukończył studia na Politechnice Gdańskiej. Na tej samej uczelni w roku 1985 uzyskał doktorat, a w 1992 habilitację. W 1998 roku Prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk technicznych. 

Z koszalińską uczelnią związany od 1980 roku. W latach 1992-1993 zastępca dyrektora Instytutu Elektorniki, od 1993 do 1999 prorektor ds. nauki. W latach 1999-2005 był rektorem Politechniki Koszalińskiej. 

Jego zainteresowania naukowe to przetwarzanie sygnałów 3D, prototypowanie układów mieszanych w układach FPGA i FPAA, sztuczne systemy immunologiczne w sterowaniu oraz sztuczne systemy immunologiczne w detekcji zagrożeń w sieciach komputerowych.

Urodził się w roku 1959. Jest absolwentem Politechniki Warszawskiej. Doktoryzował się w 1987 w zakresie mechaniki technicznej w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, tam również w 1997 uzyskał habilitację w zakresie budowy i eksploatacji maszyn.

W październiku 2006 z rąk Prezydenta RP otrzymał tytuł profesorski – jest drugim profesorem wypromowanym przez Politechnikę Koszalińską. Z koszalińską uczelnią związany jest od 1997 roku. W latach 1999-2002 pełnił funkcję prodziekana ds. nauki Wydziału Mechanicznego, a w latach 2002-2003 był prorektorem ds. nauki. W 2005 został wybrany, po raz pierwszy w historii przez Kolegium Elektorskie, rektorem. W 2008 uzyskał reelekcję. Po zakończeniu drugiej kadencji rektorskiej był m.in. dziekanem Wydziału Technologii i Edukacji oraz kierownikiem Szkoły Doktorskiej.

Urodził się w 1953 roku, pochodzi ze Świdwina. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie (1976) Doktorat uzyskał w 1986 roku na Politechnice Szczecińskiej, a habilitację w roku 2001 na koszalińskiej uczelni. Tytuł profesorski otrzymał w roku 2007. 

W latach 1996-2002 był prodziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Koszalińskiej, a w latach 2008-2012 pełnił funkcję prorektora ds. nauki i współpracy z gospodarką. W roku 2012 wybrany rektorem Politechniki Koszalińskiej, w 2016 uzyskał reelekcję. 

Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu klimatyzacji, procesów cieplnych, techniki chłodniczej.