Czas wyjścia prywatnego nie jest wliczany do czasu pracy, pracownik nie pozostaje bowiem w dyspozycji pracodawcy (art. 128 § 1 k.p.). Zwolnienie pracownika z części dnia pracy w celu załatwienia przez niego sprawy osobistej jest czasem, za który nie przysługuje mu wynagrodzenie.

Art. 151 § 21 Kodeksu pracy umożliwia udzielenie zwolnienia od pracy na pisemny wniosek pracownika. Dokument nie musi zawierać szczegółowego uzasadnienia. Warto wziąć jednak pod uwagę, że jego brak może wpłynąć na decyzję przełożonego akceptującego wniosek. Co ważne, zatrudniony ma prawo do odpracowania godzin przeznaczonych na wyjście prywatne w czasie pracy. Odpracowanie wyjść prywatnych w godzinach pracy nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych i nie może zakłócić prawa pracownika do odpowiedniego odpoczynku tj. 11-godzinnego odpoczynku dobowego oraz do 35-godzinnego odpoczynku tygodniowego.

Przerwy w pracy, o których mowa w art. 134 kp nie wymagają odpracowania. Jeżeli dobowy wymiar czasu pracy pracownika wynosi co najmniej 6 godzin, przysługuje mu 15 minutowa przerwa w pracy.

Wniosek o udzielenie zgody na prywatne wyjście z pracy składa się do bezpośredniego przełożonego.

Przykład wniosku do bezpośredniego przełożonego o wyjście prywatne

                                                                                                                      Data ………………..

WNIOSEK O WYJŚCIE PRYWATNE

Proszę o udzielenie wyjścia osobistego w dniu  …….     w godzinach od …..      do  ………   .

Swoją nieobecność odpracuję w dniu   ……..    w godzinach od   ……..    do   ……...    

…………………………….

(podpis pracownika)