Prof. dr hab. Michał Białko urodził się w 1929 r. w Baranowiczach. Był absolwentem Wydziału Łączności Politechniki Gdańskiej (1955). Doktorat i habilitację z elektroniki obronił w Politechnice Warszawskiej (1961 i 1967). Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1972 r., a profesora zwyczajnego – w 1977 r.

W latach 1953-2008 był pracownikiem Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej (od stanowiska asystenta do tytułu profesora zwyczajnego). Od 1997 r. był profesorem na Wydziale Elektroniki i Informatyki Politechniki Koszalińskiej (Katedra Inżynierii Komputerowej).

W 1986 r. został wybrany na członka korespondencyjnego Polskiej Akademii Nauk, a od 1998 r. był członkiem rzeczywistym PAN. Doctor Honoris Causa Institut National Polytechnique de Toulouse (1995), Politechniki Gdańskiej (2008) i Politechniki Koszalińskiej (2012).

W latach 50. XX w. opublikował pierwsze w kraju prace naukowe w zakresie miernictwa parametrów tranzystorów i projektowania układów tranzystorowych ze sprzężeniem zwrotnym (praca doktorska). Opracował i opublikował pierwsze w kraju prace z zakresu liniowych układów mikroelektronicznych (artykuły krajowe i zagraniczne).

Był pierwszym w Polsce autorem publikacji dotyczących syntezy liniowych układów scalonych i filtrów aktywnych. Te pionierskie książki posłużyły do edukacji elektroników w całym kraju. Był autorem i współautorem ponad 200 artykułów naukowych, z czego część została opublikowana na forum międzynarodowym, dziewięciu książek, czterech skryptów i siedmiu patentów. Wypromował 27 doktorów nauk.

Równoległą do pracy naukowej pracę dydaktyczną rozpoczął w 1953 r. w Politechnice Gdańskiej. W latach 1982-1984 odbył dwuletni staż w USA. W Politechnice Koszalińskiej prowadzi wykłady z podstaw sztucznej inteligencji, hybrydowych systemów ekspertowych i inteligencji obliczeniowej.

Był założycielem, a w latach 1997-2003 prezesem, Koszalińskiego Towarzystwa Naukowego. Za długoletnią pracę dydaktyczną i naukową otrzymał medale, odznaczenia państwowe, w tym Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005) i kilkanaście nagród resortowych i uczelnianych. W grudniu 2018 r. przeszedł na emeryturę.

Poświęciłem się pracy naukowej i dydaktyce – powiedział kilka lat temu na łamach dziennika „Miasto”. – Wielką satysfakcję zawodową sprawiło mi wypromowanie sporej grupy doktorów, którzy dzisiaj już są profesorami. Cieszę się, że mam tak liczną rodzinę naukową.

Zmarł 1 lipca 2020 r. Miał 91 lat.